“Samen met mijn anderhalve week oude dochtertje zit ik op de bank, klaar voor weer een voeding. Ik zet het tepelhoedje op zijn plaats en de tranen springen me bijna in de ogen van de pijn als mijn dochter aanhapt. ‘De pijn wordt straks wel minder, dit hoort erbij, kom op, doorzetten.’ Het is bijzonder zo’n samenwerking tussen een vrouwenlijf en haar baby. Prachtig, tenminste, dat zou het moeten zijn. Ik wil het niet toegeven maar voor mij is de lol er nu wel af
Elke voeding weer die pijn, maar dat zal iedereen toch wel zo ervaren? Waarom lijkt het bij anderen zo makkelijk? Dat tepelhoedje is ook een doorn in mijn oog, maar blijkbaar ben ik niet in staat om op de natuurlijke manier te voeden. Om mijn tepels, die open liggen van de kloven en de wondjes, te beschermen kreeg ik een tepelhoedje aanbevolen in de kraamweek. Dus hier zit ik, een week later, de pijn verbijtend, onzeker of ik genoeg productie heb en me afvragend hoe ik dit ooit een half jaar, laat staan langer, ga volhouden. Ik wordt er verdrietig van, ik wil mijn dochter zo graag zelf voeden maar op deze manier gaat het ten koste van mezelf. Ik besluit een lactatiekundige te benaderen en kom terecht bij Karine. Twee voedingen begeleid ze me, geeft me tips en leert me zonder tepelhoedje voeden. Na nog een week doorbijten en om de dag telefonisch contact met Karine, boeken we vooruitgang. De wonden gaan dicht en mijn dochter en ik leren steeds beter hoe we op een ontspannen manier de voedingsmomenten kunnen delen. Wauw Karine, ontzettend bedankt voor je hulp. Het is dankzij jou dat ik door heb gezet met de borstvoeding en nu met plezier mijn kind kan voeden”.